เมื่อสามเดือนที่แล้ว ฉันยังจำได้ดี วันแรกที่บ้านของฉันมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาถึงสองตัว สุนัขสองตัวนี้คุณพ่อได้รับมาจากเพื่อนในบริษัท เป็นสุนัขที่เก็บได้ข้างทาง พันธุ์ไทย ตัวผู้และเมีย
ฉันตั้งชื่อมันทั้งสองว่า เฉาก๊วย และลอดช่อง แรกเริ่มเดิมที พวกมันก็ไม่ค่อยชินกับบ้านหลังนี้ เอาแต่คอยหลบอยู่ใต้รถยนต์ แต่ไม่นานหลังจากนั้น พวกมันก็วิ่งเล่นกันซะวุ่นไปหมด ถึงแม้จะดูน่ารักและเป็นสีสันให้กับบ้านก็ตาม แต่พวกมันเริ่มจะสร้างความเดือดร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่กัดต้นไม้ แทะตู้รองเท้า ขุดดิน คาบรองเท้า ที่มากไปกว่าคือพวกมันชอบแอบหนีไปเที่ยวข้างบ้านที่ถูกกั้นด้วยรั้วที่มีช่องด้านล่าง จนพ่อต้องไปหาไม้และลวดมากั้นไม่ให้มันไปได้ แต่ล่าสุด เจ้าเฉาก๊วยยังแอบมุดออกไปได้ ตอนที่มันลอดกลับมา มันร้องเสียงดังลั่นบ้านจนฉันตกใจ แอบสมน้ำหน้ามันไม่น้อย ถึงอย่างไรก็ตาม เฉาก๊วยก็ยังแอบลอดไปอยู่เรื่อยๆ จนแม่อดคิดไม่ได้ว่าที่มันกินข้าวน้อยเพราะต้องการรักษาหุ่นเพื่อจะลอดไปให้ได้ แต่อย่างน้อยมันก็ยังเป็นสุนัขเฝ้าบ้านที่นับว่าใช้ได้ทีเดียว ทั้งหูไวและเห่าเสียงดังมาก ส่วนลอดช่อง สุนัขแสนเรียบร้อยและไม่ค่อยแอบหนีไปไหนนัก เนื่องจากตัวอัวนและใหญ่กว่าเฉาก๊วย มันน่ารักและซื่อบื้อสุดๆ เสียงเห่าของมันใหญ่กว่าเฉาก๊วย แต่ทุกครั้งสิ่งที่มันเห่าไม่ใช่คนหรือสิ่งผิดปกติ แต่มันจะเห่าคางคกและกิ้งกือ มิหนำซ้ำมันยังกลัวรองเท้ารด.ของพี่ชายฉันอีกด้วย
แม้มันอาจจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ทั้งสองตัวนี้ก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าหากวันใดฉันขาดพวกมันไป ฉันจะทรมานมากแค่ไหน
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น